Ervaringsverhalen

Hoewel de concentratie de laatste tijd te wensen overlaat probeer ik naast het doornemen van de krant ook elke dag wat te lezen in een boek of tijdschrift. Dit gaat gefragmenteerd en soms met tussenpozen van enkele uren. Maar zoals gezegd probeer ik dat gedurende de dag bij te houden. Mijn brede interesse heeft ervoor gezorgd en zorgt er nog steeds voor dat ik nog leer en de opgedane kennis en informatie in mijn voordeel gebruik.

We hadden een mooie cruise geboekt. Van Amsterdam naar Noorwegen tot aan de Noordkaap en via Schotland weer naar Amsterdam. We zouden met de trein naar Amsterdam en helaas. De trein stopte in Dordrecht en ging niet verder. Wat nu?

Het kan echt wel – actieve dagen en rustige dagen beter afwisselen. Tijdens korte vakanties doe ik het niet, dan ben ik na drie of vier dagen uitgeteld. Maar dat heb ik er dan ook voor over. Op advies van de ergotherapeut probeer ik ook om eens per dag echt te rusten: plat, ogen dicht, 15 minuten. Heel soms slaap ik dan ook 1 of 2 minuten. Maar, ook als ik niet slaap, voel ik me daarna toch wat meer uitgerust!

"Hoe gaat het met je? Je schrijft niet meer zo veel", vroeg een van mijn volgers.
Het gaat naar omstandigheden best heel aardig. In augustus heb ik het fotoarchief dat ik van mijn vader heb op het stamboomgedeelte van deze site gezet, dat was veel. Toevallig zag ik dat zijn autobiografie al 26 keer was gedownload, terwijl ik dat pas in mei van dit jaar plaatste. Leuk!
Ook bij Scouters was veel werk te doen. En ik heb veel gefietst, gelopen en bij mijn vriendin in de achterhoek gelogeerd. Maar ik zal jullie weer even bijpraten.

"Dame, bent u oud genoeg om bekend te zijn met Arretje Nof?"
Bij de boekenkraam op de markt sprak een lange man mij aan.

Regelmatig ga ik naar voetbalwedstrijden toe, afgelopen jaar een paar keer naar Feyenoord geweest, onder andere tegen Lazio Roma. We hadden daar een plek helemaal bovenin, een prima plek maar na de wedstrijd ga je steil naar beneden. De man die achter mij liep zag dat ik een beetje twijfelde, pakte mijn arm en loodste me naar beneden. Dat zijn de echte Feyenoord-supporters.

Doodeng vond ik het. Dus ik schoof het steeds voor me uit. Pas na anderhalf jaar waagde ik de sprong. Ik ging boksen, parkinsonboksen.

Inmiddels is het bijna een maand geleden dat ik van de verzekeringsarts en de arbeidsdeskundige het bericht kreeg dat werken niet meer mogelijk is. De bevrijding door dit oordeel heeft ervoor gezorgd dat ik vanzelfsprekend geen mindere symptomen James van ervaar, maar wel dat er een soort van zware deken van mijn schouders is gevallen. En dat voelt als een soort van bevrijding en verlichting. Op hetzelfde moment moest ik ook nog de finale afwikkeling met mijn werkgever afronden en na wat heen en weer gemaild te hebben over de voorwaarden en juistheid van de informatie in de vaststellingsovereenkomst heeft dit inmiddels ook zijn beslag gekregen.

Het zat er al een tijdje aan te komen, te broeden in mijn brein. Ik heb het genegeerd. Nee, nu nog niet. Ik wil nog even genieten. Maar mijn lijf ging steeds meer zeer doen, sporten en bewegen ging minder goed en de weegschaal begon ook al eng door te slaan.
Lekker in mijn vel zit ik al even niet.

Elk jaar is het weer zo. Het hele jaar leef je er naartoe, maar de maand vóór de vakantie begint is een totaal gekkenhuis. Alles lijkt dan in die paar weken bij elkaar te komen. Afspraken, school, uitstapjes, nog effe snel voor de vakantie begint.