Er zijn veel dingen die ik niet meer kan. En toch ook weer wel. Het is maar hoe je het bekijkt. Ondanks alles heb ik toch een weg gevonden om positief te blijven.

Gastblog door Eveline Suijker

Ruim twee jaar geleden, net nadat ik de diagnose parkinson had gekregen, sloot ik me aan bij Sport Team Ede, waar Hans en Dini Louwerse Parkinson Boksen geven. Vooraf was ik een beetje sceptisch en toen ik de zaal betrad, sloeg de twijfel volledig toe.
Ik zag van alles: mensen met overbeweeglijkheid, trillende ledematen, soms moeilijk te verstaan en waande mij in de verkeerde les. Niets was minder waar, de les was zwaar en voor het eerst in ruim 30 jaar genoot ik weer om af te zien en genoot ik van de gezelligheid en inzet van mijn 'teamgenoten'. Wat hieraan voorafging?

December vorig jaar heeft de neuroloog de dosering van de Pramipexol verhoogd van 1,05 mg naar 1,57 mg. Ik had nog een doosje van 0,26 mg liggen en deze moest ik dan gebruiken om geleidelijk op te hogen tot die 1,57 mg. Zo gezegd, zo gedaan. Geen probleem zou je denken.

Op zes januari stormde het 's middags. Maar ik heb nu een stabiele vierwieler. Ik waagde het erop om toch naar mijn afspraak te fietsen. En het ging goed. Ik kwam zonder problemen aan. En ook weer veilig thuis. De volgende dag pas zag ik dat code geel was afgegeven en dat diverse bomen waren omgevallen!! (Ik waai niet om met deze fiets, maar een omvallende boom... daar zijn mijn fiets en ik toch niet tegen bestand.)

Er wordt gezegd: het gaat niet om het doel, maar om de reis. Gezien de titel¹, zou het hier vooral om en over het doel moeten gaan, maar in dit verhaaltje gaat het toch vooral over de reis.

Na een oproep om te worden bevraagd over parkinson, kwam Merle op 1 september 2024 op bezoek.