Blog: Wat een ontnuchtering…
Wat voor mij een storend element is bij de parkinson-ongemakken, is het feit dat ik, en anderen met mij, wel bedenken wat er te doen valt, maar er toch niet toe komen dit uit te voeren op het door mezelf bedacht tijdstip. Met als gevolg dat alles vooruitgeschoven wordt en het vanzelf weer een dag later is.
Zoals, de planten water geven, eenmaal wekelijks, op de maandagochtend wanneer de huishoudelijke hulp er ook is. Goed doordacht plan, ware het niet dat ik sinds kort ook fysio heb op de maandagochtend en dus later thuis ben.
Kees heeft dan al koffie gezet en we drinken gezamenlijk een bakkie. O ja, de planten moeten nog. Eerst soep eten en wat staat er verder op de agenda? Mail nakijken en spelletjes doen op de laptop. En o ja, de planten moeten nog.
Dan eerst maar een bakkie thee samen en boodschappen op het lijstje schrijven. En o ja, de planten moeten nog.
Eerst maar even de kattenbakken en o ja, de planten moeten nog.
Eten voorbereiden en koken, lekker eten en lekker op de bank samen koffiedrinken en o ja, de planten moeten nog. Even Netflixen en dan naar bed. O jee, weer de planten vergeten. Morgen dan maar.
O kijk, Kees, de sanseveria van mijn moeder staat in bloei. Is vast geen toeval rond de tijd dat ze overleden is, wat een mooie boodschap. ik heb nog nooit de plant in bloei zien staan.
Toch maar even google raadplegen, en wat blijkt? De Sanseveria bloeit alleen als deze wordt verwaarloosd.
Wat een ontnuchtering.
Reacties (0)
Plaats een reactie