Blog: Kringetje
Drie jaar geleden reed ik elke dinsdagavond naar de tennishal. Altijd met veel zin om een potje te dubbelen en daarna nog even wat te drinken met mijn tennismaatjes. Ik verloor steeds vaker, maar dat kon de pret niet drukken. Als het gezellig was kon het nog wel eens uitlopen.
Vorige week reed ik weer naar de hal, voor het eerst sinds ik ben gestopt met tennis. Eigenlijk was ik moe en had ik zin om op de bank te netflixen.
Maar de week ervoor had ik ook al beloofd langs te komen en had ik om dezelfde reden afgezegd. Dat wilde ik nu niet weer doen.
Ik ging aan een tafeltje bij een raam zitten, zodat ik mijn maatjes kon zien op de baan. Het deed wel even pijn. Zo lang was het nog niet geleden dat ik er zelf stond.
Ik kwam veel oude bekenden tegen, waar ik even mee kletste.
Mijn maatjes schoven wat later bij mij aan tafel en dat was gezellig. En toch had ik een raar, een beetje triest gevoel. Al die mensen hier waren door gegaan met hun leven, met hun vaste sportafspraken. Ze werkten, deden boodschappen, winkelden, maakten plannen voor hun vakantie, zaten in een ritme met hun gezin en waren zich totaal niet bewust dat alles zomaar ineens ook anders kon zijn.
Ik had ook zo’n leven met vanzelfsprekende activiteiten gehad, draaide mee in het systeem en was me er niet eens bewust van hoe fijn en geborgen dat is. Ongemerkt belandde ik na mijn diagnose tegen mijn zin steeds vaker op zijpaadjes. Daardoor sta ik nu op een andere plek in dat systeem. Anderen zien mij nog wel, maar doen veel dingen nu zonder mij of weten niet goed waar en hoe ze mij er in moeten plaatsen.
Voor je het in de gaten hebt, verdwijnen of veranderen de dingen die bij jouw dagelijks leven hoorden en wordt jouw kringetje steeds kleiner.
Het ligt in onze parkinson aard om zaken op hun beloop te laten. Maar het is zo belangrijk om ergens in mee te draaien. Want er zijn fantastisch leuke mensen en groepen waar jij prima bij past, die dingen doen waaraan jij kan meedoen en waar je weer dat gevoel krijgt dat je er bij hoort. Er is altijd iets te vinden. Anderen kunnen je helpen zoeken.
We moeten een kring behouden om ons heen! Of een nieuwe zoeken.
Ik wens iedereen met Parkinson fijne kerstdagen toe en een sociaal 2023 met volop mogelijkheden voor activiteiten en ontmoetingen!
Reacties (3)
Peter Moerland - 21 december 2022 om 09:16:47
Beste Hannie,
Wat je vertelt is zo herkenbaar en de confrontatie met vroegere zelf maakt je soms verdrietig.
Afgelopen weekend was er het mooiste natuurijs wat je kunt bedenken. Vroeger stond ik bij ons in de polder als een van de eersten op het ijs en de magie van schaatsen op dat zwart marmer en knetterhard ijs is onbetaalbaar.
Met vriendje Parkinson gaat dat niet meer en inderdaad moet je andere dingen doen die wel gaan. Dat lukt behoorlijk goed, maar afgelopen weekend was balen. Jouw bijdrage kon dat niet beter verwoorden.
Je bijdrage raakte precies de kern waar je
Herma - 21 december 2022 om 10:34:06
Wat een prachtig en ook inspirerend bericht. Ik weet nog maar een aantal weken dat ik de ziekte van Parkinson heb. Ik ben nog jong en heb een klein kind. Hierboven lees ik ‘vriendje Parkinson’ ik vind het knap als je er zo instaat maar zelfs al ben ik wat verder in het proces; vrienden gaan we niet worden. I
Ik wens iedereen fijne dagen en een goed nieuwjaar
Groet Herma
Hannie - 7 maart 2023 om 09:27:15
Dankjewel voor jullie reacties!
Plaats een reactie