Aan zijn hele houding was te merken dat zijn mondkapje hem irriteerde. Hij zat er voortdurend aan te plukken en trok het steeds een beetje omlaag; het zat meer rond zijn kin dan voor zijn mond. Hij had duidelijk geen zin in een mondkapje. ‘Zou je je mondkapje alsjeblieft ook over je neus willen doen?’, vraag ik vriendelijk aan de kassier als ik aan de beurt ben om mijn boodschappen af te rekenen. ‘Dat kan niet. Hij is te klein.’ Grrrr…

(2) Het was een beetje passen en meten, in de super. Kijken of het rustig was in een gangpad, schatten of je er door kon met je kar, en zo niet, een omweg maken om het gangpad waar je moest zijn via de andere kant te benaderen. Voorsorteren. Rechts gaat voor. Ik raakte betrokken bij een bijna-botsing, omdat een vrouw mij te laat uit een gangpad zag komen waar ze zelf in moest. ‘Sorry’, zei ze vriendelijk. Ik glimlachte. Op hetzelfde moment realiseerde ik me dat ze van mijn glimlach niets had gezien. Niet vanwege mijn maskergelaat, maar door mijn mondkapje.

Ga terug naar alle blogs van Arnold Smeels