In mijn leven als mantelzorger heb ik helemaal geen zin in terugkijken op het verloop van de ziekte van Hans. Ik kijk daar liever van weg, want ik vind dat te confronterend. 

Wel wil ik graag even stilstaan bij alle hulp die Hans en ik afgelopen jaren hebben gekregen. We zijn omringd door lieve mensen: buren,  naaste familie, vrienden, kennissen en professionele hulp. Door al deze mensen blijf ik op de been.

Pas op de plaats is wel een goed idee.

Er doet een verhaal de ronde. Tien mensen met allerlei problemen zitten in een kring. Zij hebben een ziekte, zijn mantelzorger, lijden onder een moeilijke jeugd, zorgen voor een ziek kind, zijn gehandicapt, hebben een chronische ziekte of hebben een slecht huwelijk. Elke deelnemer vertelt zijn probleem en “gooit” het daarna in het midden van de kring.

Als iedereen geweest is, is er een minuut stilte en mag elke persoon een van de problemen “pakken”. Hij mag als het ware zijn probleem omruilen.  Het blijkt dat iedereen zijn eigen ellende pakt en daar weer mee verder gaat.

Of het in elk geval zo gaat, weet ik niet, maar het geeft wel te denken. Betekent dit dat je gewend bent aan je probleem en dat je er het beste maar van moet maken? Voor mij gaat het in ieder geval wel op. Als mantelzorger van een parkinsonpatiënt heb ik een bepaalde manier van leven gevonden. Hoe moeilijk ik het ook vaak vind. Daarmee ga ik dus maar verder in 2022.

Ga terug naar alle blogs van Wilna Capelle