In de drie maanden hieraan voorafgaand leef ik in een roes. Alles doe ik op de automatische piloot. Er moet veel geregeld worden om een vergoeding voor hulp te krijgen. Ik geef de regie in handen van Christiaan. Formulieren moeten ingevuld worden en kopieën gemaakt. Een mevrouw van de WLZ komt op bezoek. Ik moet bewijzen dat er hulp nodig is. Hans kan nauwelijks praten en volgt het gesprek in stilte.

Bij beeldbellen met een zorgkantoor komt Chris om te praten over pgb of zorg in natura. Dit beeldbellen gaat via de laptop en de telefoon. We moeten opnieuw vertellen waarom zorg nodig is. Het wordt allemaal erg emotioneel voor mij. Gelukkig hebben Hans en ik toen Hans nog een handtekening kon zetten en helderder was dan nu bij de notaris een zorgvolmacht laten opstellen. Hierdoor kan onze zoon nu ook als budgethouder optreden. Dat is voor mij een grote zorg minder.

De hulpverleenster is nu enkele uren geweest en het geeft mij wat rust. Het voornaamste is dat ik wat zorg met haar kan delen. Nu moet ik nog leren accepteren dat er andere mensen zich bezig gaan houden met de zorg voor Hans. Zij hoeven het niet precies zo te doen als ik het doe, als het maar met liefde gebeurt.

Ga terug naar alle blogs van Wilna Capelle