De laatste jaren is zijn energie gauw op en plannen we maar één activiteit op een dag: een half uurtje met de rollator of met de scootmobiel. De middagdut van 1 of 1,5 uur is echt noodzakelijk. We wijken niet af van de rusturen en plannen bezoek erna. Ook heeft Hans ongeveer één keer per 14 dagen een rustdag en heeft hij geen puf om uit de relaxstoel op te staan. Ik voer hem dan brood, fruit en zorg dat hij voldoende drinkt. Op zo’n dag kan hij nauwelijks op zijn benen staan. Toen die rusturen de eerst keer voorkwamen, schrok ik enorm. Nee toch, wat is er aan de hand, gaat dit weer over? Nu weet ik dat de dag erna een goede dag is en dat er niks raars te gebeuren staat. Parkinson is grillig. Er is geen peil op te trekken wanneer er een nare moeilijke dag komt. Wel vaak  twee dagen na een vermoeiende dag, maar ook niet altijd.

Het is begrijpelijk dat Hans de uren in de dagopvang niet prettig vindt. Ook is het moeilijk voor hem om daar te rusten en die uren heeft hij echt nodig. Thuis is door mij alles gereglementeerd: een vast patroon, steeds opeenvolgende handelingen. Dat geeft Hans zekerheid en rust. Hij vaart daar wel bij. Vandaar dat onze zoon gaat zoeken naar een gediplomeerde kracht in ons huis.

Ga terug naar alle blogs van Wilna Capelle